شرمسارم از نجابت چشمانت

روزگار غریبی ست آقا روزگار غریبی ست. . .

دیگرچشم هایم غبار آمدنت را به تماشا نمی نشیند،بی حضورتان راحتم وبه خزان عادتمند،با این حال جسورانه فریاد میزنم که سالهاست باورهای سبزم نیلوفرانه می میرند ومن حتی برای لحظه ای به جاده بی حضورت خیره نمی شوم، با این که بهتر از همگان می دانم حضورم حجابی ست بزرگ برای ظهورت و می دانم که خار چشم بهاریتان شده ام ولی بگذار چون خوب رویان من نیز ندبه کنان تو را بجویم، اذنی بده تا دروغ کودکانه ام را دوباره فریاد کنم که؛ " آقا بی امید آمدنت سال هاست کنار آرزوهایم مرده ام "

بگذار برای دیدن ظهورت لیلا ترین باشم و عشقت را به گدایی بنشینم و محبتت را به التماس...

حضرت عاشق!!!...

جهان در التماست نشسته است و خسته تر از خزان، بهار را از دور ترین افق ها و روزنه ها به انتظار...

ببین! چشمان به گودی نشسته ساعت ها را

نکند فراموش کرده ای قلب داغدار فاصله ها را و شاید مادر حجله نشین لحظات تکراری " باز نیامدن را "؟

بیا امید قلب داغدار فاطمه (س)، نه برای من که به حیات بی حضورت عادت دارم، نه..

برای چشمان انتظار عمه جانتان زینب (س) و برای آسمان دیدگان حسین (ع) که سال هاست به راهتان خیره مانده است.

و این صدای جهانیان است...

در جاده های پرعبور مسافران، صدای گام های مردی خالیست...

اللهم عجل لولیک الفرج

برگرفته ازعاشق(فرصت بندگی)

نظرات شما عزیزان: